Seyyar Fikirsiz I

Şubat sonu Mart başı Stendhal’le yol arkadaşlığı.

Evet, Steno, ve sadece İtalya’da olsa iyi. (Oxford virgülün Türkçeye doğru uygulama biçimleri alanında Asya dördüncülüğü.)

Peki hayal gücünün işkence ettiği en büyük İtalyanlardan birini yazan kim?

Scorsese, hem oyuncağı elinden alınmış bir çocuğun ham öfkesi, hem de görmüş geçirmiş bir adamın bilgeliğiyle artık “content”e indirgenmiş sinemaya Fellini üzerinden bağlayarak ağıt yakıyor.

O halde çember kapansın:

Çocuk gibi davranmayı seviyoz tamam ama aslında bayağı böyle, Feridun eniştemi mantar zehirlenmesinden kaybettiğimiz kışın sonlarında - eniştem meğer bir türlü ölmüyormuş - dedem zahire pazarında bunu görüp, sen düş peşine. Tuhafiyeciden köşeyi dön, mektebin bahçesinden kıvrıl, yivli minareye erkenden çıkıp ikindiyi vaktinden önce acemaşiran okuyup onca müminin günahına gir, tam yakayı ele verecekken ortalıktan kaybol. Dedemin pafküfçülüğü bilindiğinden üstünde durmadı kimse de Feridun eniştem bundan tam iki yıl sonra Aşağıyılanlı havarisinde belirince olanlar peki?

150 metre mesafeden süratli bir şekilde düşerek ölen tüm pelikanların ruhuna fatiha!

(Benim oğlan ufakken kendini pelikan sanıyordu. Sonra diyordu ki: “Ben pelikanım ama at kreşine gidiyorum. Oradaki herkes at!”)

Görüldüğü gibi Fabrizio da…